Pistacja chińska (Pistacia chinensis) to niezwykle efektowne drzewo, które łączy walory ozdobne i użytkowe. Szczególnie zachwyca jesienią, kiedy jej pierzaste, duże liście zmieniają kolor na intensywnie pomarańczowoczerwony, stając się prawdziwą ozdobą ogrodu. Dzięki tej barwnej metamorfozie zyskuje miano królowej jesiennych aranżacji ogrodowych.
Drzewo to naturalnie występuje w Chinach i może osiągać nawet 20 metrów wysokości, choć w uprawie – zwłaszcza w klimacie umiarkowanym – dorasta zwykle do 6–9 metrów, a w Polsce rzadko przekracza 2–3 metry. Tworzy rozłożystą, szeroką koronę i dobrze komponuje się jako soliter w ogrodzie, na rabatach, skarpach czy tarasach.
Pistacja chińska to roślina dwupienna – oznacza to, że aby uzyskać jadalne, aromatyczne owoce (pistacje), trzeba posiadać osobniki męskie i żeńskie. Rozróżnienie ich możliwe jest dopiero w czasie kwitnienia, co może nastąpić dopiero po kilku latach od posadzenia. Co więcej, zakwita już w kwietniu, a jej pachnące kwiaty są bardzo wrażliwe na przymrozki, co często uniemożliwia owocowanie w naszym klimacie.
Uprawa pistacji chińskiej w Polsce wymaga staranności. Choć dobrze znosi suszę, zanieczyszczenia i ma niewielkie wymagania glebowe (najlepiej rośnie na lekkich, przepuszczalnych, żyznych glebach o odczynie od lekko kwaśnego do zasadowego), to jej największym ograniczeniem są niskie temperatury. Roślina nie toleruje mrozów poniżej –12°C, dlatego najczęściej uprawia się ją w pojemnikach, które przed zimą należy przenieść do chłodnego, jasnego pomieszczenia. W cieplejszych rejonach Polski, odpowiednio zabezpieczona, może zimować w gruncie.
Preferuje stanowiska słoneczne lub lekko zacienione. Dzięki niewielkiej docelowej wysokości i dekoracyjnym cechom – jak intensywnie pachnące kwiaty, barwne owoce i jesienne przebarwienia – znajduje zastosowanie nie tylko w ogrodach przydomowych i tarasach, ale również jako roślina do formowania.